De Stille Geboortes
Op deze pagina is er de mogelijkheid om jouw stille geboorte te noemen.
Je verhaal of je herinneringen op te schrijven en te delen.
Of een gedicht, een mooie tekst.
Je kunt de naam hierbij opschrijven, maar het kan ook zijn dat je geen naam gaf. Misschien was het nog heel erg pril en gedenk je zonder specifieke naam of is er een naam alleen in jouw gedachten.
Je leest hieronder wat voorbeelden.
Het maakt niet uit wanneer of bij welke zwangerschapsduur de zwangerschap eindigde.
Ook niet op welke manier.
Elk mens in wording blijft voor altijd in je hart aanwezig.
Anne
8 juli 1987
Het is 8 juli 1987. De dag waarop je “stil” bent geboren. Vol liefde ben je gevormd in mijn buik en vol verwachting keken we uit naar je komst. Ons tweede kind. Een groot verlangen werd ruw verstoord toen ik plots, en te vroeg, geen zwangerschapsverschijnselen meer had. Ik voelde dat dit niet goed was en de huisarts kon geen harttonen meer horen. De gynaecoloog bevestigde ons bange vermoeden. Je lag stil in mijn buik..
Ik mocht naar huis met de afspraak dat als het niet met een paar dagen spontaan zou geboren worden, dat ik dan naar het ziekenhuis moest. Een paar uur na onze thuiskomst kreeg ik weeën en werd je stil geboren.
Zo klein. Je paste in de palm van mijn hand. De pijn in mijn buik verdween, de pijn in ons hart bleef bestaan. De huisarts heeft je meegenomen want waar moest je anders naar toe….
Maart 2019. Je krijgt een naam: Anne. Want het kan nu. Ook onze Anne van 11 weken wordt in ons trouwboekje geschreven en de tranen rolden over mijn wangen. Je krijgt de plaats die ook jij verdient, bij je broers en je zussen. Bij ons, in ons gezin.
November 2022. Door jouw stille geboorte komen er gedenkbomen. Op de begraafplaatsen van Dodewaard, Ochten en Opheusden staan ze te wachten op de boomblaadjes. De boomblaadjes voor elk stil geboren kind. Die waardevol zijn. Die gekend zijn.
Anne, jouw naam is geschreven in de palm van Zijn hand. Onuitwisbaar. Je mag er zijn!
Liefs mama
ik weef de tranen in mijn leven
ik weef de trots in alle dagen
ik weef de pijn in zachte strengen
ik weef jou, in alle lagen
ik weef het missen en het dragen
ik weef de liefde die is gebleven
ik weef jou met zorg en aandacht
in alle draden van mijn leven
“ik weef jou” van Floortje Agema
Eliza
26 augustus 2014
Eliza (en de 6 broertjes/zusjes)
Even
voor heel even
Was er vreugde van nieuw leven
Verwachting en verwondering
Vluchtig, als in een droom
Tot wolken overkwamen
Ze alles overnamen
Gebroken hart
Gebroken dromen
na dagen van vrees en hoop.
Hoe laat ik los
Wat ik niet vast kon houden?
De tijd dat jullie dichtbij waren
Voelt als veel, zoveel te kort.
Een toekomst afgebroken
Een bloem, maar niet ontloken
En soms hoor ik de fluister
Of schreeuw ik uit: waarom o God?
Soms denk ik aan
Wie jullie hadden kunnen worden
Denk ik aan jullie
Met een traan
Maar ook een lach
Want ik koester jullie
In ’t diepst van mijn gedachten
Mag jullie
voor altijd dragen
In mijn hart.
Zo dankbaar dat 9 december 2022 we een blaadje aan de boom in Opheusden mochten hangen.
Ook werd Eliza begraven op de foetus hof.
Was die mogelijkheid er maar toen de andere kindjes van ons heen gingen.
Dit was ook mijn drijfveer om samen een stichting op te richten en met zoveel anderen dit mogelijk te maken.
Echt een waardige plaats, waar we naar toe kunnen om ze te gedenken en stil te zijn.
Liv
16 december 2019
Toen alles stilviel
Het voelde als een wonder. We waren zwanger.
Een kans van één op een miljoen, hadden de artsen ooit gezegd. Maar het was echt zo.
Ik voelde trots, blijdschap, en eerlijk gezegd ook angst. Na alles wat we hadden meegemaakt, durfde ik bijna niet te hopen dat het goed zou gaan.
Tot de 20-weken echo. De kamer was stil, te stil. De blik van de arts veranderde, en nog voordat hij iets zei, wist ik dat het mis was. “Uw kindje heeft een open ruggetje. Een spina bifida.”
Vanaf dat moment stond ons leven op zijn kop. We kwamen in een wereld van medische termen, gesprekken met specialisten en moeilijke keuzes. En uiteindelijk moesten we iets doen wat geen ouder ooit zou moeten doen: kiezen over het leven van je kind.
Ik heb me toen vaak afgevraagd wat goed is. Wat liefde is. En ik wist: soms is liefde ook loslaten, hoe onmenselijk dat ook voelt.
Als man wil je beschermen. Je vrouw, je gezin, je kind. Je wilt het oplossen, iets dóen. Maar dit kon ik niet oplossen. Ik kon alleen naast haar staan, kijken, voelen, zwijgen.
Van buiten probeerde ik sterk te zijn, de praktische dingen regelen, de juiste woorden vinden. Maar van binnen was het chaos. Verdriet, machteloosheid, boosheid, leegte alles door elkaar. En toch ging ik door, omdat dat is wat we als man vaak doen: doorgaan, tot je lijf en hart je stilzetten.
En toen was ze daar. Onze dochter Liv. Stil geboren, maar zo vol liefde. Ze was klein, zacht, en alles in mij wist: dit is mijn meisje. Ze ademde niet, maar ze was zó aanwezig.
Sinds die dag draag ik haar bij me. Niet zichtbaar, maar ze is overal in hoe ik kijk, voel, werk, leef. Ze heeft me veranderd. Ze liet me zien dat verdriet en liefde naast elkaar kunnen bestaan.
En dat het oké is als een man rouwt. Dat het niet zwak is om te voelen. Dat kracht soms juist zit in de tranen die je laat, of in de stilte waarin je durft te blijven staan.
Papa Ernst-Jan van Wijk